پست سوم رمان زیاد بالو پرت دادم

روی صندلیش جابه جا شد و گیتارشو درست دست گرفت ، برگشتم سر جام ، باید کلاس دخترا و پسرا رو جدا کنم ، اینطوری نمیتونم کنترلشون کنم ... با اعصابی متشنج نیم ساعت آخر کلاسو اختصاص دادم به رفع اشکالات هنرجوها ، اگه نمک پرونی پسرا و سر به هوایی گاهو گداری دخترا رو نمیدیدیم کلا این کلاس و هنرجوهام ، از بقیه ی بچه های آموزشگاه سر بودن ... با خسته نباشید من همه از جا بلند شدن و خداحافظی کردن ، با خالی شدن کلاس از هنرجو ها ، گیتارمو دست گرفتمو از کلاس خارج شدم ، طرف میز خانم مقدم رفتم ، با سلام من از جا بلند شد ... خانم مقدم : خسته نباشید آقای بهنود ... سری تکون دادمو آروم گفتم : ممنونم . خانم مقدم : آقای بهنود! میشه چند دقیقه ای بشینید؟ با تعجب بهش نگاه کردم! بشینم؟ برای چی؟ مگه ایستادنم چه مشکلی داره؟ با بهت گفتم : بشینم؟! یه لبخند پهن زد : منظورم اینه که بشینید روی مبل ، منتظر باشید ، آقای کیان زاده باهاتون کار دارن ... ناراحت از اتلاف وقتم گفتم : خیلی خب ... تقریبا روی مبل لم دادم و پاهامو با ریتمی که توی ذهنم مرور میکردم تکون دادم ، چشمامو آروم روی هم گذاشتم تا بهتر بتونم تمرکز کنم ... صدای مقدم حسمو پروند : آقای بهنـود! آقای کیان زاده منتظرتونن . چشم باز کردم ، طرف اتاق کیان زاده ، مدیر آموزشگاه قدم برداشتم ، چند تقه به در زدمو وارد شدم . رابین کیان زاده با دیدنم لبخندی زد و گفت : سلام چطوری پسر؟ اوضاع روبه راهه؟ باهاش دست دادم : ممنون ، تو خوبی؟ رابین- اِی خــوب! ببین سریع میرم سر اصل مطلب! میخوام چند ساعتی بیشتر بمونی آموزشگاه . ابرویی بالا انداختمو با بهت گفتم : بیشتر؟ یعنی 4 ساعت کمه؟ خندید و گفت : نه ، کم که نیست ، ولی چه کنیم که محبوبی؟ محبوبم؟ چه ربطی داره؟ این دلیل قانع کننده ای برای بیشتر موندنم نیست؟! هنوز با تعجب نگاهش می کردم که ادامه داد : ببین! میخوام ساعت 4 تا 8 بعد از ظهر هم بیای آموزشگاه ... مصمم گفتم : من که گفته بودم میخوام بعد از ظهرام مال خودم باشه؟ رابین : که چی بشه؟ نه زن و بچه داری که بگی باید بالا سرشون باشی و بهشون برسی ، نه با خانواده ت زندگی میکنی که بگیم از نبودنت شاکی میشن ، من که میدونم از اینجا یه راست میری خونه ی خراب شده ت میگیری میخوابی . همه ی زندگیمو میدونست ... نمیدونستم چطور باید بپیچونمش ... کلاس بیشتر زندگیمو بهم میریخت . رابین نگاهی به حالت متفکرم انداختو محکم گفت : به فکر پیچوندنم نباش! من رو کمکت حساب کردم نیما ، ایندفعه نمیتونی آلبومتو بهونه کنی ، میدونم تا چند روز دیگه میاد بیرون ... پس دیگه کاری برای تموم کردنش نداری! با حرص گفتم : پـوف! چه کمکی ازم بر میاد؟ مگه فقط من اینجا آموزش میدم؟ سپهری و حسینی که هستن؟! فرزاد : یادت باشه فقط تویی که مدرک فوق لیسانس داری! از همه مسلط تری ... همچنین محبوب تر! سپهری که فقط تو کار سنتیه ، سنتور و سه تار و دف کار میکنه ، حسینی هم ویولن و چنگ گرفته ، باید پیانو رو هم بگیری ، متقاضیا به حد نساب رسیدن . روبه روش قرار گرفتم : بایــد؟ یعنی کارتو کردی دیگه؟ حتما روزاشم تعین کردی آقـــا. از لحن پر از طعنه م خندید : نه به جان تو! روزاشو گذاشتم به عهده ی خودت ... - خیلی خب . میام ، فقط دختر پسرا رو از هم جدا کن . دیگه مختلط نمیگیرم . رابین : باز گیر دادی حاجی؟ بذار حداقل یه اینجا رو حال کنن . - رابین خودت بیا سر کلاس بشین ، میفهمی من چی میگم ... یا دخترا عشوه میان ، یا پسرا نخ میدن ، همش میخ هم دیگه ن . هیچکدوم تمرکز کامل ندارن ... رابین : میدونم ، ولی بازم موافق جدا کردنشون نیستم ، عمومیه پس مختلط باشه بهتره ، الانم برو فردا درمورد روزای کلاسات حرف میزنیم . باهاش دست دادم : خیلی خب . فقط حواست باشه ، من دارم باهات کنار میام ولی تو راه نمیای . خداحافظ . فقط لبخند زد و دستمو گرم فشرد ، این لبخند و خنده های دائمیش باعث میشه همیشه خر بشم و به حرفاش بها بدم . از آموزشگاه بیرون زدمو سوار ماشینم شدم ، خواستم حرکت کنم که یکی با دست به شیشه کوبید ، سرمو بالا اوردم ، آمیتیس فرزین! شیشه رو دادم پایین و منتظر نگاهش کردم ، هل شد و سریع گفت : سـلام! خنده م گرفت! ربع ساعت پیش باهم سر کلاس بودیم . الان سلام کردنت چی بود؟ دلم نمیخواست ضایعش کنم ، سری تکون دادم . آمیتیس فرزین : آقای بهنود ، ببخشید مزاحم شدم ، راستش ... امــم ... چیزه ... خسته بودم ، یکمم عصبی! حالا کلافه هم شدم ، نگاه منتظرمو مستقیم بهش دوختم و بی حوصله زمزمه کردم : چیزی شده؟ بدون مقدمه زبون باز کرد : نـه! فقط میخواستم بدونم امکانش هست باهاتون کلاس خصوصی بگیرم؟ بی اختیار پوزخند زدم ، آخه تو سر کلاس عمومی حواست نیست وای به حال خصوصی . عادت نداشتم به جز موارد خاص ، کلاس خصوصی بگیرم ، قاطعانه گفتم : من خصوصی نمیگیرم . آمیتیس فرزین : خواهش میکنم آقای بهنود . من باید یه ساز رو کاملا مسلط باشم ... معمولی و سرد گفتم : خب مسلط باشید! مگه من جلودارتونم؟ بهش برخورد ، با حرص و ناراحتی گفت : مطمئن باشید اگه مجبور نبودم به شما التماس نمیکردم ، استادای دیگه ی این آموزشگاه گیتار آموزش نمیدن ، و صد البته کارشون به شما و مهارتی که دارید نمیرسه ، آقای کیان زاده گفتن باید با خودتون صحبت کنم . - اگه سر کلاسا حواستون جمع باشه هیچ نیازی به خصوصی نیست ، بقیه هم مثل شما سر کلاس عمومی حضور دارن ، ولی تفاوتشون اینه که ذهنشون مشتاقانه درگیر کلاس و گیتارشونه . شما خودتون کم کاری میکنید ... لحنش تند شد : من واقعا به کلاس خصوصی نیاز دارم ، هرچقدر مبلغش باشه پرداخت میکنم ، باید کسی که بهم آموزش میده فقط با خودم کار کنه ، نه این که حواسشو جمع 10 نفر کنه . - حرف شما درست ، ولی من خصوصی نمیگیرم . آموزشگاه های بهتر از اینجا هم هست . کلافه شد ، با عصبانیت گفت : باشه ، خداحافظ . از ماشین دور شد ، من روزمو واسه خودم میخوام ... با وجود این همه کلاس توی آموزشگاه ، نمیتونم کلاس خصوصی هم قبول کنم . با سرعت کم روندم ، باید میرفتم خونه ولی اصلا حوصله ی خونه و تنهایی رو نداشتم ... خونه ای که هیچکس داخلش انتظارمو نمیکشه ... خونه ای که همیشه ساکت بود ... من بودمو خونه! خونه بود و من! چه خلوت قشنگ و شاعرانه ای! من تنهایی رو نمیخواستم ، من منزوی شدن رو انتخاب نکردم ... من سکوت و یه خونه ی خالی دوست نداشتم ... چی شد که رسیدم به اینجا؟ چی شد که تنها شدم؟ چی شد که از بقیه فرار میکنم؟ هه! جواب همشون یک کلمه س ... بابا! بابا و خودم! دستورا و انتظارات بابا و سرکشی های من! میگفت باید رشتت ریاضی باشه! یا حداقل تجربی ... من چی کار کردم؟ سرتقانه دبیرستان رفتم هنرستان و موسیقی خوندم ... چرا؟ چون علاقه داشتم ... دبیرستان با قهر و بی محلی پدرم تموم شد ... ولی دانشگاه! دانشگاه باعث شد پل بین منو پدرم بریزه ... دیگه کاری بهم نداشت ، فقط غر میزد ، یادم نمیره به خاطر من چقدر با مامان بحث میکرد ... لیسانس نوازندگی ساز جهانی که گرفتم بیشتر توی منگنه قرار گرفتم ولی بازم کم نیوردم و با پشتیبانی عمو شاهین و مامانم ارشدمو توی رشته ی آهنگسازی گرفتم ...